Er zijn ten minste vijf CD1-genen (CD1a, b, c, d en e) geïdentificeerd. Van CD1-eiwitten is aangetoond dat zij de T-celrespons op niet-peptide lipide- en glycolipide-antigenen beperken en een rol spelen bij de niet-klassieke antigenpresentatie. Cluster of Differentiation 1a (CD1a) maakt deel uit van een familie van major histocompatibility complex (MHC) antigeen-achtige glycoproteïnen die associëren met beta-2-microglobuline. CD1a bindt zelf en niet-zelf lipide en glycolipide antigenen en presenteert deze aan T-celreceptoren op natural killer T-cellen. Anti-CD1a labelt Langerhans cel histiocytose (Histiocytose X), extranodaal histiocytair sarcoom, een subset van T-lymfoblastisch lymfoom/leukemie, en interdigiterende dendritische celsarcoom van de lymfeklier. In combinatie met antilichamen tegen TTF-1 en CD5 is anti-CD1a nuttig om onderscheid te maken tussen long- en thymale neoplasmen, aangezien CD1a consequent tot expressie komt in thymale lymfocyten in zowel typische als atypische thymomen, maar slechts focaal in 1/6 van de thymale carcinomen en niet in lymfocyten in longneoplasmen.