Er zijn verschillende kweekmodellen om het vermogen van fibroblasten om zich te reorganiseren en samen te trekken in collageenmatrices in vitro te bestuderen.
In het drijvende contractiemodel wordt een vers gepolymeriseerde collageenmatrix met cellen losgemaakt van de kweekschaal en vrijgelaten in het kweekmedium. De contractie vindt dus plaats zonder externe mechanische belasting en zonder dat er spanningsvezels in de cellen ontstaan.
In het model met aangehechte matrix blijft een gepolymeriseerde collageenmatrix met cellen tijdens contractie aan de kweekschaal vastzitten. Tijdens contractie ontwikkelt zich mechanische spanning en verschijnen er stressvezels.
Het tweestappenmodel combineert een initiële contractieperiode van de gehechte matrix die leidt tot een mechanische belasting, gevolgd door het loslaten van de matrix, wat resulteert in aanvullende mechanische ontlasting en contractie als de mechanische spanning verdwijnt.
De signaalmechanismen die fibroblasten gebruiken om contractie van de collageenmatrix te reguleren hangen af van het feit of de cellen mechanisch belast of ontlast worden op het moment van initiatie van de contractie of van de groeifactor die gebruikt wordt om contractie te initiëren. Zo veroorzaakt stimulatie van fibroblasten door lysofosfatinezuur (LPA) maar niet door platelet-derived growth factor (PDGF) robuuste krachtgeneratie in begrensde matrices, terwijl LPA en PDGF zowel contractie van de zwevende matrix stimuleren.