Menselijke normale volwassen hersenen

 

AMYGDALA

De amygdalae (enkelvoud: amygdala; ook corpus amygdaloideum; Latijn, van Grieks ?µ??da??, amygdale, 'amandel', 'amandel', 'amandel', in het handboek Gray's Anatomy opgenomen als de nucleus amygdalæ) zijn amandelvormige groepen kernen die zich diep in de mediale temporale kwabben van de hersenen bevinden bij complexe gewervelde dieren, waaronder de mens. Uit onderzoek is gebleken dat de amygdalae een primaire rol spelen bij de verwerking van het geheugen en emotionele reacties en daarom worden ze beschouwd als onderdeel van het limbisch systeem.

Bevroren weefsel secties
Paraffine weefsel secties
DNA
Eiwitten

BASISGANGLIA

De basale ganglia (of basale kernen) zijn een groep kernen van verschillende oorsprong in de hersenen van gewervelde dieren die fungeren als een samenhangende functionele eenheid. Ze liggen aan de basis van de voorhersenen en zijn sterk verbonden met de hersenschors, thalamus en andere hersengebieden. De basale ganglia worden in verband gebracht met verschillende functies, waaronder vrijwillige motorische controle, procedureel leren met betrekking tot routinegedrag of "gewoontes" zoals bruxisme, oogbewegingen en cognitieve, emotionele functies. De huidige populaire theorieën betrekken de basale ganglia voornamelijk bij actieselectie, dat wil zeggen, de beslissing welk van de verschillende mogelijke gedragingen op een bepaald moment uit te voeren. Experimentele studies tonen aan dat de basale ganglia een remmende invloed uitoefenen op een aantal motorische systemen en dat een opheffing van deze remming een motorisch systeem in staat stelt om actief te worden. De "gedragsverandering" die plaatsvindt in de basale ganglia wordt beïnvloed door signalen uit vele delen van de hersenen, waaronder de prefrontale cortex, die een sleutelrol speelt in executieve functies.

Paraffine weefselsecties

HERSENARTS

De voorste cerebrale slagader (ACA) is een van de twee slagaders in de hersenen die zuurstofrijk bloed levert aan de meeste mediale delen van de frontale kwabben en de hogere mediale pariëtale kwabben. De twee voorste cerebrale slagaders komen voort uit de interne halsslagader en maken deel uit van de cirkel van Willis. De linker en rechter voorste hersenslagaders zijn met elkaar verbonden door de voorste communicerende slagader.

Paraffine weefselsecties

HERSEN

In de anatomie van gewervelde dieren is de hersenstam (of hersenstam) het achterste deel van de hersenen, grenzend aan en structureel ononderbroken met het ruggenmerg. Het wordt meestal beschreven als bestaande uit de medulla oblongata (myelencephalon), pons (deel van het metencephalon) en middenhersenen (mesencephalon). Minder vaak worden delen van het diencephalon meegerekend. De hersenstam levert de belangrijkste motorische en sensorische innervatie aan het gezicht en de nek via de hersenzenuwen. Hoewel klein, is dit een uiterst belangrijk deel van de hersenen omdat de zenuwverbindingen van de motorische en sensorische systemen van het hoofdgedeelte van de hersenen naar de rest van het lichaam door de hersenstam lopen. Dit omvat de corticospinale tractus (motorisch), de achterste kolom-mediale lemniscus tractus (fijne tastzin, trillingsgevoel en proprioceptie) en de spinothalamus tractus (pijn, temperatuur, jeuk en ruwe tastzin). De hersenstam speelt ook een belangrijke rol in de regulatie van hart- en ademhalingsfuncties. De hersenstam regelt ook het centrale zenuwstelsel en speelt een centrale rol bij het in stand houden van het bewustzijn en het reguleren van de slaapcyclus. De hersenstam heeft veel basisfuncties zoals hartslag, ademhaling, slapen en eten.

Paraffine weefselsecties

CEREBELLAIRE PEDUNCLES

Cerebellaire pedunkel nummer zes in totaal kan verwijzen naar:
Bovenste cerebellaire pedunkel - primaire uitgang van het cerebellum met voornamelijk vezels die informatie naar de middenhersenen transporteren
Middelste cerebellaire pedunkel - draagt inputvezels van de contralaterale hersenschors
Inferieure cerebellaire pedunkel - ontvangt proprioceptieve informatie van de ipsilaterale kant van het lichaam

Paraffine weefselsecties
cDNA
Eiwitten

KEREBELLUM
Het cerebellum (Latijn voor kleine hersenen) is een hersengebied dat een belangrijke rol speelt in de motorische controle. Het kan ook betrokken zijn bij sommige cognitieve functies zoals aandacht en taal, en bij het reguleren van angst en plezier reacties, maar de bewegingsgerelateerde functies zijn het meest solide vastgesteld. Het cerebellum initieert geen beweging, maar draagt bij aan coördinatie, precisie en nauwkeurige timing. Het ontvangt input van zintuiglijke systemen van het ruggenmerg en van andere delen van de hersenen en integreert deze input om de motorische activiteit nauwkeurig af te stemmen. Vanwege deze fijnafstemmingsfunctie veroorzaakt schade aan het cerebellum geen verlamming, maar wel stoornissen in fijne bewegingen, evenwicht, houding en motorisch leren.

Bevroren weefsel secties
Paraffine weefsel secties
cDNA
Totaal RNA
Membraan-eiwitten
Eiwitten

HERSENSCHORS
De hersenschors is een neurale laag die het buitenste deel vormt van de grote hersenen van zoogdieren. Het omvat een groot deel van de hersenen (ongeveer twee derde) en omvat de kleine hersenen en het cerebellum. Het is het meest ontwikkelde deel van de hersenen en speelt een cruciale rol in geheugen, aandacht, perceptueel bewustzijn, denken, taal en bewustzijn. Het bestaat uit maximaal zes horizontale lagen, elk met een andere samenstelling wat betreft neuronen en connectiviteit. De menselijke hersenschors is 2-4 mm dik.

Bevroren weefselsecties
Paraffine weefselsecties
cDNA
Totaal RNA
Membraan-eiwitten
Eiwitten

HERSENVLIEZEN

Het hersenvlies is het systeem van membranen dat het centrale zenuwstelsel omhult. Bij zoogdieren bestaat de hersenvliezen uit drie lagen: de dura mater, de arachnoid mater en de pia mater. De belangrijkste functie van de hersenvliezen en het hersenvocht is het beschermen van het centrale zenuwstelsel.

Bevroren weefsel secties
Paraffine weefsel secties
cDNA
Totaal RNA
Membraan-eiwitten
Eiwitten

CHOROID PLEXUS

De plexus choroideus (van Grieks khorion "membraan dat de foetus omhult, nageboorte"; "plexus": Mod.L., lit. "vlecht, netwerk") is een structuur in de hersenkamers waar cerebrospinaal vocht (CSF) wordt geproduceerd. De plexus choroideus bestaat uit gemodificeerde ependymale cellen.

Paraffine weefselsecties

DIENCEPHALON

Het diencephalon ("tussenhersenen") is het gebied van de neurale buis van gewervelde dieren waar de achterste structuren van de voorhersenen ontstaan. Tijdens de ontwikkeling ontwikkelen de voorhersenen zich vanuit het prosencephalon, het voorste blaasje van de neurale buis dat later zowel het diencephalon als het telencephalon vormt. Bij volwassenen verschijnt het diencephalon aan de bovenkant van de hersenstam, tussen de grote hersenen en de hersenstam. Het bestaat uit vier verschillende componenten: de thalamus, de subthalamus, de hypothalamus en de epithalamus.

Bevroren weefsel secties
Paraffine weefsel secties
cDNA
Totaal RNA
Eiwitten

HIPPOCAMPUS

De hippocampus is een belangrijk onderdeel van de hersenen van mensen en andere gewervelde dieren. Hij behoort tot het limbische systeem en speelt een belangrijke rol bij de consolidatie van informatie uit het kortetermijngeheugen naar het langetermijngeheugen en bij ruimtelijke navigatie. Mensen en andere zoogdieren hebben twee hippocampussen, één aan elke kant van de hersenen. De hippocampus is nauw verbonden met de hersenschors en bevindt zich bij primaten in de mediale temporale kwab, onder het corticale oppervlak. Hij bestaat uit twee belangrijke in elkaar grijpende delen: Ammon's hoorn en de dentate gyrus.

Bevroren weefsel secties
Paraffine weefsel secties
cDNA
Totaal RNA
Membraan-eiwitten
Eiwitten

INSULA

In elke hersenhelft van zoogdieren is de insulaire cortex (vaak insula, insulaire cortex of insulaire kwab genoemd) een deel van de hersenschors dat diep in de laterale sulcus is gevouwen, de spleet die de temporale en frontale kwabben scheidt. De insulae worden verondersteld betrokken te zijn bij het bewustzijn en spelen een rol in verschillende functies die meestal verband houden met emotie of het reguleren van de homeostase van het lichaam. Deze functies omvatten waarneming, motorische controle, zelfbewustzijn, cognitief functioneren en interpersoonlijke ervaring. In relatie hiermee is het betrokken bij psychopathologie. De insulaire cortex is verdeeld in twee delen: de grotere anterieure insula en de kleinere posterieure insula waarin meer dan een dozijn veldgebieden zijn geïdentificeerd. Het corticale gebied boven de insula aan de laterale zijde van de hersenen is het operculum (wat "deksel" betekent). De opercula zijn gevormd uit delen van de omringende frontale, temporale en pariëtale kwabben.

Paraffine weefselsecties
cDNA
Eiwitten

VOORSTE LOB

De frontale kwab is een gebied in de hersenen van zoogdieren, gelegen aan de voorkant van elke hersenhelft en geplaatst anterior aan (voor) de pariëtale kwab en superieur en anterior aan de temporale kwabben. Het is gescheiden van de pariëtale kwab door een ruimte tussen de weefsels genaamd de centrale sulcus, en van de temporale kwab door een diepe plooi genaamd de laterale (Sylviaanse) sulcus. De precentrale gyrus, die de achterste grens van de frontale kwab vormt, bevat de primaire motorische cortex, die vrijwillige bewegingen van specifieke lichaamsdelen controleert.

Bevroren weefsel secties
Paraffine weefsel secties
cDNA
Totaal RNA
Eiwitten

OCCIPITALE LOBE

De occipitale kwab is het visuele verwerkingscentrum van de hersenen van zoogdieren en bevat het grootste deel van de anatomische regio van de visuele cortex. De primaire visuele cortex is Brodmann-gebied 17, gewoonlijk V1 (visueel één) genoemd. Menselijk V1 bevindt zich aan de mediale zijde van de occipitale kwab binnen de calcarine sulcus; de volledige omvang van V1 loopt vaak door tot aan de achterste pool van de occipitale kwab. V1 wordt vaak ook gestreepte cortex genoemd omdat het te herkennen is aan een grote streep myeline, de Stria van Gennari. Visueel aangestuurde gebieden buiten V1 worden extrastriate cortex genoemd. Er zijn veel extrastatiale gebieden en deze zijn gespecialiseerd in verschillende visuele taken, zoals visuospatiale verwerking, kleurdiscriminatie en bewegingswaarneming. De naam is afgeleid van het bovenliggende occipitale bot, dat zijn naam ontleent aan het Latijnse oc- + caput, "achterhoofd".

Bevroren weefsel secties
Paraffine weefsel secties
DNA
Totaal RNA
Eiwitten

PARIETJES LOBE

De pariëtale kwab is een deel van de hersenen dat zich boven (superieur aan) de occipitale kwab en achter (posterieur aan) de frontale kwab bevindt. De pariëtale kwab integreert zintuiglijke informatie van verschillende modaliteiten en is met name bepalend voor ruimtelijke waarneming en navigatie. Het omvat bijvoorbeeld de somatosensorische cortex en de dorsale stroom van het visuele systeem. Dit stelt gebieden van de pariëtale cortex in staat om visueel waargenomen objecten in kaart te brengen in lichaamscoördinaatposities. De naam is afgeleid van het bovenliggende pariëtale bot, dat zijn naam dankt aan het Latijnse paries-, muur.

Weefselsecties
DNA
Totaal RNA
Eiwitten

TIJDELIJKE HAL

De temporale kwab is een gebied van de hersenschors dat zich bevindt onder de Sylvian kloof op beide hersenhelften van de hersenen van zoogdieren. De temporale kwab is betrokken bij auditieve perceptie en herbergt de primaire auditieve cortex. Het is ook belangrijk voor de verwerking van semantiek in zowel spraak als zicht. De temporale kwab bevat de hippocampus en speelt een belangrijke rol bij de vorming van het langetermijngeheugen.

Weefselsecties
DNA
Totaal RNA
Eiwitten

MERG OBLONGATA

De medulla oblongata is de onderste helft van de hersenstam. In discussies over neurologie en soortgelijke contexten waar geen dubbelzinnigheid ontstaat, wordt het vaak gewoon medulla genoemd. De medulla bevat de hart-, ademhalings-, braak- en vasomotorische centra en houdt zich bezig met autonome, onwillekeurige functies, zoals ademhaling, hartslag en bloeddruk.

Weefselsecties
DNA
Totaal RNA
Eiwitten

MIDBRAIN

De middenhersenen of mesencefalon (van het Griekse mesos - midden en enkephalos - hersenen) is een deel van het centrale zenuwstelsel dat geassocieerd wordt met zien, horen, motorische controle, slapen/waken, opwinding (alertheid) en temperatuurregeling. Anatomisch bestaat het uit het tectum (of corpora quadrigemina), tegmentum, de ventriculaire mesocoelia (of "iter") en de cerebrale peduncles, evenals verschillende kernen en fasciculi. Caudaal grenst het mesencephalon aan het pons (metencephalon) en rostraal aan het diencephalon (thalamus, hypothalamus, enz.). De middenhersenen bevinden zich onder de hersenschors en boven de achterhersenen, waardoor ze dicht bij het centrum van de hersenen liggen.

Weefselsecties

OLFACTORIE REGIO

Het reukorgaan is het zintuiglijke systeem dat wordt gebruikt voor de reukzin. De meeste zoogdieren en reptielen hebben twee verschillende delen van hun reukorgaan: een hoofdreukorgaan en een bijkomend reukorgaan. Het olfactorische hoofdsysteem detecteert vluchtige stoffen in de lucht, terwijl het olfactorische nevensysteem prikkels in de vloeistoffase detecteert. Uit gedragsonderzoek blijkt dat de prikkels die door het accessoire olfactorische systeem worden gedetecteerd meestal feromonen zijn. Het reukorgaan wordt vaak samen met het smaakorgaan de chemosensorische zintuigen genoemd, omdat beide chemische signalen omzetten in waarneming.

Weefselsecties
DNA
Totaal RNA
Eiwitten

OPTISCHE NERVE

De oogzenuw, ook wel hersenzenuw 2 genoemd, zendt visuele informatie van het netvlies naar de hersenen. De oogzenuw is afgeleid van de embryonale retinale ganglioncel, een divertikel in het diencephalon, en regenereert niet na doorsnijding.

Weefselsecties
DNA
Eiwitten

PINEAAL GLAND

De pijnappelklier (ook wel pijnappelklierlichaam, epifyse cerebri, epifyse, conarium of het "derde oog" genoemd) is een kleine endocriene klier in de hersenen van gewervelde dieren. Het produceert het serotonine-derivaat melatonine, een hormoon dat de modulatie van waak-/slaappatronen en seizoensfuncties beïnvloedt. De vorm lijkt op een kleine dennenappel (vandaar de naam) en de klier bevindt zich in het midden van de hersenen, tussen de twee hersenhelften, verscholen in een groef waar de twee afgeronde thalamuslichamen samenkomen.

Weefselsecties

PITUITARIA

In de anatomie van gewervelde dieren is de hypofyse of hypofyse een endocriene klier die ongeveer zo groot is als een erwt en bij mensen 0,5 gram weegt. Het is geen deel van de hersenen. Het is een uitsteeksel van de onderkant van de hypothalamus aan de basis van de hersenen en rust in een kleine, benige holte (sella turcica) die wordt bedekt door een durale plooi (diafragma sellae). De hypofyse is functioneel verbonden met de hypothalamus door de mediane eminentie via een klein buisje dat de infundibulaire steel (hypofysesteel) wordt genoemd. De hypofyse fossa, waarin de hypofyse zit, bevindt zich in het wiggenbeen in de middelste schedelgroeve aan de basis van de hersenen. De hypofyse scheidt negen hormonen af die de homeostase regelen.

Weefselsecties
DNA
Totaal RNA
Eiwitten

PONS

De pons (uitgesproken als /'p?nz/) is een structuur in de hersenstam, genoemd naar het Latijnse woord voor "brug" of naar de 16e-eeuwse Italiaanse anatoom en chirurg Costanzo Varolio (pons Varolii).[1] Hij bevindt zich craniaal van de medulla oblongata, caudaal van de middenhersenen en ventraal van de kleine hersenen. Bij mensen en andere tweevoeters betekent dit dat het zich boven de medulla, onder de middenhersenen en voor de kleine hersenen bevindt. Deze witte stof bevat tracten die signalen geleiden van de kleine hersenen naar het cerebellum en de medulla, en tracten die de zintuiglijke signalen naar de thalamus geleiden.

Weefselsecties
DNA
Eiwitten

POSTCENTRAAL GYRUS

De laterale postcentrale gyrus is een prominente structuur in de pariëtale kwab van de menselijke hersenen en een belangrijk oriëntatiepunt. Het is de locatie van de primaire somatosensorische cortex, het belangrijkste sensorische receptieve gebied voor de tastzin. Net als andere zintuiglijke gebieden is er een kaart van de zintuiglijke ruimte op deze locatie, die de zintuiglijke homunculus wordt genoemd.

Weefselsecties
DNA
Totaal RNA
Eiwitten

PRECENTRALE GYRUS

De primaire motorische cortex is een hersengebied dat zich bij mensen in het achterste deel van de frontale kwab bevindt. Het werkt samen met andere motorische gebieden, waaronder de premotorische cortex, de aanvullende motorische zone, de pariëtale cortex achteraan en verschillende subcorticale hersengebieden, om bewegingen te plannen en uit te voeren. Primaire motorische cortex wordt anatomisch gedefinieerd als het gebied van de cortex dat grote neuronen bevat die bekend staan als Betz-cellen. Betz-cellen sturen, samen met andere corticale neuronen, lange axonen door het ruggenmerg om te synchroniseren met het interneuroncircuit van het ruggenmerg en ook direct met de alfamotorneuronen in het ruggenmerg die verbinding maken met de spieren. De primaire motorische cortex bevat een ruwe kaart van het lichaam, waarbij verschillende lichaamsdelen worden bestuurd door gedeeltelijk overlappende gebieden van de cortex die van de teen (aan de bovenkant van de hersenhelft) naar de mond (aan de onderkant) zijn gerangschikt langs een plooi in de cortex die de centrale sulcus wordt genoemd. Elke hersenhelft bevat een kaart die voornamelijk de andere kant van het lichaam controleert.

Weefselsecties
DNA
Totaal RNA
Eiwitten

THALAMUS

De thalamus (van Grieks ???aµ??, "binnenkamer")[1] is een symmetrische structuur in het midden van de hersenen van gewervelde dieren, waaronder de mens, gelegen tussen de hersenschors en de middenhersenen. De functie omvat het doorgeven van sensorische en motorische signalen naar de hersenschors,[2][3] samen met de regulatie van bewustzijn, slaap en alertheid. De thalamus omringt het derde ventrikel. Het is het belangrijkste product van het embryonale diencephalon.
Weefselsecties
DNA
Totaal RNA
Eiwitten